Toen we de sleutel van ons huis kregen, zag de tuin er troosteloos uit. Het gazon spande daarbij de kroon, dat was eigenlijk meer een veld met mos en paardenbloemen. Dit voorjaar hebben we ons herstelplan in werking gesteld.
Dat klinkt als: ‘sms gazon aan naar 3030’, maar helaas, we moesten toch echt zelf aan de bak. In het najaar staken we emmers vol paardenbloemen uit het gazon, waarna het er natuurlijk nog beroerder uitzag. Grote, zwarte gaten bleven achter, maar de meeste paardenbloemen waren wel met wortel en al verwijderd.
Gelukkig brak toen het voorjaar aan. De doos reparatiemix van Wolff stond al een tijdje klaar, maar eerst moest er geverticuteerd worden. We hadden gelukkig een verticuteermachine geleend, maar van het aanharken van al dat mos kreeg ik alsnog enorme spierpijn. De situatie was toen als volgt:
Dramatisch, maar met een klein lichtpuntje: het gazon bleek een stuk vlakker dan we dachten. Met een karretje reden we het wondermiddel van Wolff over het gras en daarna strooiden we er siertuincompost over. Daar hadden we in onze vorige tuin goede ervaringen mee opgedaan.
En toen begon het wachten. Zes weken lang mocht het gazon niet betreden worden en dus woekerde het onkruid in de net schoongemaakte borders er vrolijk op los. Ondertussen zagen we langzaamaan wel het gras groener worden en groeien. De meeste kale plekken verdwenen en toen we na zes weken mochten maaien, zag het er best goed uit. Er staat wat onkruid en een enkele hardnekkige paardenbloem steekt zijn kop weer boven het maaiveld, maar het is nu te overzien. Het maaien is nu een week geleden en hoera: de afgelopen dagen heeft het geregend. We hadden op de vele droge dagen gesproeid, zodat eventueel hemelwater ook goed opgenomen zou worden. Gisteren hebben de kale plekjes nog wat reparatiemix gehad, zodat ook die hopelijk verdwijnen. We zijn er nog niet, maar het begin van een groen tapijtje is er.